Volvo goes Italy
DE VOLVO 262 C
Wie is niet bekend met de creative, kunstzinnige prestaties van de Italianen op het gebied van design.
Of we nu over schoenmode schrijven, speciaal ontworpen gebruiksartikelen, uiteindelijk valt iedereen voor de
Italiaanse designkunst en zeker wanneer het op autogebied aankomt.
Zo zijn er de Italiaanse Carrosseriehuizen
van Internationale faam welke ongetwijfeld over een aantal jaren op één lijn staan met bekende kunstenaars en schilders
uit de historie. Zoals de werkelijke kunststukken van pininfarina die als een soort van reeds gewonnen wedstrijd worden
voorgesteld aan het grote autokopende publiek. Het hoeft zelfs niet altijd een Ferrari te zijn die bewondering oogst.
Neen, ook een auto als de Alfa Romeo 164 zal in de toekomst kunnen rekenen op een schare van fans. Maar niet alleen
Pininfarina wordt door vriend en vijand bewonderd. Ook Ital design staat zijn mannetje en uiteraard de nog
immer met zwaar behaarde wenkbrauwen helaas overleden legende; Nuccio Bertone.
Over Bertone gaan we in dit artikel eens uitgebereid praten en wel over de samenwerking van het
Italiaanse designhuis met het Zweedse Volvo Car Corporation.
Bij de verdwijning van de Volvo 1800ES in het voorjaar van 1973, had de Zweedse autofabrikant geen topmodel voorhanden.
Volgens velen een gemis. De Volvo 1800ES had immers maar enkele jaren produktie gekend en wordt tot op de dag van vandaag
nog steeds als een hoogststandje gezien van design en kwaliteit. Dat hoogstandje op designgebied viel toch ook bij
menigeen minder goed in aarde. Volgens de kenners was de P1800 coupe het "hoogstandje" en de latere Volvo 1800ES niet
meer dan een slechte variant op een succesnummer. Jan Wilsgaard,
hoofd designafdeling van de Volvo Car Corporation en
eens verantwoordelijk voor de inmiddels legendarische Volvo Amazon, tekende voor de 1800ES en verlengde de daklijn tot aan
de achterzijde en creëerde hiermee een krappe, maar naar ons inziens een prachtauto, Bijnamen als "Schneewittchensarg"
door onze Ooster-buren en "de auto met de glazen achterruit" door de minder op de hoogte zijnde groep, werd, eigenlijk
bij bij het stopzeteen van de produktie de Volvo 1800ES een fel begeerde auto. Alweer een succesnummer van de ontwerpafdeling
in de persoon van Jan Wilsgaard. Naast de ronde vormen verwerkt in de Volvo Amazon kreeg Wilsgaard echter eind jaren zestig
"last" van de rechte liniaal. De grappen zoals: "Wilsgaard heeft de passer en ronde schaatsmallen ingeleverd tegen een
nieuw tekensetje" waren niet van de lucht en het meest recente bewijs was de eind jaren zestig geïntroduceerde Volvo 140.
De vierkante "doos" welke tot ieders verbazing in Zweden zelfs werd uitgeroepen tot auto van het jaar.
Later zou blijken terecht! Achter de vierkante vormen schuilde meer dan in eerste instantie verwacht. Geen wonder dat
Wilsgaard door de destijds grote Volvobaas Pehr. G. Gylenhammer werd verzocht een alternatief te zoeken welke als opvolger
van de 1800ES zou dienen. Voor Wilsgaard wederom een zeer moeilijke opdracht die ongeveer gelijk stond aan de destijds uit
te brengen Amazon die volgens de oud-directeuren Gabrielsson en Larsson dezelfde daklijn zou moeten krijgen als de
succesvolle Katterug. Wilsgaard had inmiddels bewezen een goede partij te zijn die niet voor een gat te vangen was.
Eigenlijk was het een opdracht voor Italiaanse carrosseriehuizen zoals Coggiola en Bertone die inmiddels goede kontakten met
Volvo hadden opgebouwd. Beide heren stonden bekend om hun gewaagde experimenten en zelfs Coggiola had al eens een voorstel
gemaakt voor een opvolger van de 1800ES. Coggiola zou verantwoordelijk worden voor het allereerste prototype. de basis
was geen 260-serie maar een lichtblauw metallic Volvo 164 van modeljaar 1975 die werd aangeleverd door Wilsgaard.
Het project wat de naam "Tre Kronor" (drie kronen) meekreeg had op de massieve C-zuil
ook inderdaad drie Kroontjes op het met zwarte vinyl beklede dak. De aluminium tot staal look-a-like grill van de 164 was
in zijn geheel zwart met een soort van 240-turbo grill, (grove honingraat) die het aanzicht van de auto geen afbreuk gaf.
Jammergenoeg is de auto zoals het destijds eerste aangeleverde prototype niet in produktie gegaan. Bij de latere
produktieserie van de Volvo 262C werd namelijk de Peugeot/Renault/Volvo motor, de V-6, geplaatst waar niet iedereen even
enthousiast over was. Het op dit moment nog steeds in het bezit van Volvo zijnde prototype is jammer genoeg verslechterd.
Onlangs tijdens een bezoek aan Zweden (75 jaar) hebben we de auto van dichtbij mogen bekijken en tot onze spijt moeten
constateren dat niet alle "schatten" goed bewaard blijven. Hopelijk zal de auto op korte termijn worden gerestaureerd en
weer hersteld worden in zijn oorspronkelijke vorm. Ook het prototype werd evenals zijn latere definitieve vorm voorzien
van een compleet vinyl zwart dak wat 60 mm verlaagd was en een A-stijl die eveneens sterk naar achter helde.
Een normaal mens kon het wat "kophoogte" wel vergeten. De duidelijk verlaagde daklijn gaf de bestuurder en passagier
naar het zich liet aanzien in het eerste instantie weinig bewegingsvrijheid. Gelukkig werd het interieur "dieper"
gemonteerd zodat de ruimte tussen het dak en het hoofd minder bezwaarlijk werd. De uiteindelijke versie had de frontpartij
van de Volvo 260, met een aangepaste grill, waarbij het binnenwerk sterk overeen kwam met het allereerste 162 prototype.
De drie kroontjes op de C-stijl waren verdwenen en ingeruild voor een kroon.
Als een bekroning op het werk werd uiteindelijk de auto gepresenteerd aan het grote publiek tijdens de motorshow van Genève
in 1977. Deze happening ging zeker niet onopgemerkt voorbij. Zelfs de echte Volvo-freaks waren verbaasd bij het zien van deze auto.
Vele autojournalisten vonden het zelfs lachwekkend een auto te zien waarbij, volgens hun mening, totaal geen rekening was
gehouden met verantwoorde verhoudingen.
Tijdens de introductie in Nederland werd zelfs geschreven als een model
waar per ongeluk een grote Samsonite koffer was beland. Kortom voor velen het lelijkste wat Volvo ooit had gemaakt.
Een mengeling van twee totaal verschillende werelden hadden elkaar ontmoet. Bertone had zich beziggehouden met het
ontwerpen van het interieur waar vandaag de dag menig interieur bedrijf zijn nek nog over breekt wanneer er een steekje
loszit. Een weelderig zwart leder interieur waarvan geen plek onbedekt werd en waarbij zelfs de hemel zwart was.
Bertone had niet alleen de beschikking over stylisten en designers. Neen, ook een komplete produktie-unit maakte de
Bertone company het mogelijk een auto volledig te produceren. De auto's werden vanuit Zweden als een soort van
bouwpakket aangeleverd en werden in Italië in zijn geheel geassembleerd en gereed gemaakt voor transport.
De introduktie van de auto en hierbij als hoofdzaak de reactie op het coupe model maakten zelfs de marketingmanagers van
Volvo Car Corporation onzeker. De "Top of the Line Car", welke met de Volvo262C werd bedoeld,
zou wel eens een ware flop kunnen worden. Volvo had zelfs moeite de uiteindelijke doelgroep te definiëren.
Was het nu de geslaagde zakenman, de tandarts of the pastoor die zich aangetrokken voelde tot het ietwat
begrafenissfeer-achtige interieur. Uiteindelijk viel het allemaal nogal mee en had men duidelijk te maken met twee
verschillende groepen. Of je vond het een schitterende auto of de auto stond je in het geheel niet aan. De prijs van
een grove FL 60.000,-- bepaalde overigens zelf de doelgroep en zo werd de volvo 262C desondanks een auto van formaat.
De coupe had overigens ondanks zijn sportive uiterlijk niet de beschikking over een snelle motor. de auto was uitgerust
met de 2.7 liter PRV-motor en met een de 148 PK die de motor leverde werd het toch een aardige klus de anderhalve ton
wegende Coupe als een sportieve auto te berijden.
De 2.7 liter motor was in combinatie met de Borg-Warner Automaat een behoorlijke "drinker". Voor velen een verkeerde
planning om juist na de geleden oliecrisis een auto te presenteren die de nodige litertjes verorberde. Plezierritjes
werden met de Coupe al snel kostbare ritjes maar de echte Volvo liefhebber stoorde zich hier niet aan en beleefde de ene
ervaring na de andere. Diegenen en dan vooral de autojournalisten welke kritiek hadden op de auto werden al snel de mond
gesnoerd. Uiteindelijk hadden ze ook niets in zo'n exclusieve auto te zoeken! De auto was in ieder geval ook bestemd voor
de Amerikaanse markt. Zodoende is het ook niet verwonderlijk dat van de totaal produktie van 6.622 examplaren er ook
daadwerkelijk voor meer dan 70% in de USA terecht kwam. De auto is zodanig exclusief te noemen dat zelfs in Nederland men
dikwijls niet weet of dat de auto eigenlijk wel in Nederland geleverd is. Het eerste gelanceerde model had de voor- en
achterzijde van de reeds genoemde 260 serie. Leverbaar in grijs metallic met een kunstleder dak en de dikke bumperpartij.
De achterzijde was nog gelijk aan de 140- en 160-serie met de overigens nog steeds prachtige rechthoekige achterlichten
(grote versie) inklusief verchroomde rand en tussenliggende sierstrip. Naast de standaartopties als airco, stuurbekrachtiging,
elektrische ramen, en het met de hand vervaardigde lederen interieur beschikte de auto ook over notenhouten deurpanelen.
Let wel, midden jaren zeventig! Eveneens was het eerste type herkenbaar aan de speciaal ontworpen lichtmetelen velgen
die zeer sterk leken op de bekende GT velgen.
In '77 t/m '78 was de auto alleen verkrijgbaar in grijsmetallic met zwart dak.
Met de modelwisseling in 1979 kreeg ook ded Volvo 262C een aanpassing. De kofferdeksel met de achterzijde
en de nieuwe achterlichten die zelfs doorliepen tot aan de zijkant van het achterscherm gaven de auto een nieuw gezicht.
Ook de speciaal ontworpen lichtmetelen velgen werden vervangen door de spaakvelg en aan de voorzijde schitterde een
frontspoiler die de auto meer body gaf. De kleur grijsmetallic werd overigens normaal doorgeleverd maar ook goudmetallic
werd opgenomen in het pakket. Bijzonder was wel dat bij de goudmetallic uitvoering het zwarte dak verdwenen was. Modeljaar 1981,
de smalle bumpers en de gewijzigde frontpartij als voornaamste verandering werd naast de normale 260-serie ook toegepast
op de 262 Coupe. Elke geproduceerde 262 is een handgemaakt kunstwerk. Iets wat met de hand gemaakt wordt kan gemakkelijk
aangepast worden zou je zeggen. Aanpassingen gericht op persoonlijke smaak waarbij de kleur dikwijls een belangrijke rol
speelt. Zo weten we in ieder geval zeker dat de Volvo 262C in vijf standaard kleuren is geleverd. Naast het zilvergrijs,
goud, zwart, goudmetallic /bruinmetallic en lichtblauwmetallic kennen we alleen de speciale bestelling van oud-Volvo
president Pehr Gylenhammer.
Zijn rode Volvo 262 Coupe is namelijk
de enige orginele 262 in deze kleur. Het verhaal gaat dat Gylenhammaer al zijn auto's in de kleur rood wenste en zelfs zijn
Volvo 262 als langste in zijn bezit heeft gehouden.
Bekende personen hebben ook een volvo 262C als
vervoermiddel gekend. De voor Nederland populaire zanger Pierre Kartner
mag zich rekenen tot de oud-eigenaren en gaf destijds toestemming aan Volvo Nederland een aantal opnamen te maken waar beide,
inmiddels bejaarde "klassiekers", op de plaat werden vastgelegd.
Dat de auto zelfs dikwijls een "maffiakar" werd genoemd is
ook niet toevallig. De Amerikaanse maffiaschurk Rocco Gambino was eens de trotse eigenaar van een geheel zwarte
Volvo 262 Coupe waarbij zelfs het interieur in de kleur zwart was.
Brochures.
Van excluxusieve auto's bestaan natuurlijk ook exclusieve brochures. Naar onze gegevens bestaan er maar twee verschillende
brochures waarin de Volvo 262 Coupe de hoofrol speelt. De gelamineerde uitklapversie, met hierop afgebeeld het allereerste
type daterend uit 1977, is de bekendste. de onbekende uit de serie betreft de Amerikaanse versie uit modeljaar 1981
introduceert. Een 4 pagina's tellende brochure, met in de binnenzijde een schitterende getekende zwarte Volvo 262 Coupe.
Buiten deze twee folders maakt de Volvo 262C onderdeel uit van de normale 260-serie. Opvallend is wel dat niet alle landen
dezelfde brochures voeren. Het kan dus makkelijk voorkomen dat bijvoorbeeld Zweden de Volvo 262C wel voert en Nederland niet.
Zo is het ook het geval met de brochure welke dateert uit 1978. In de Zweedse versie staat op pagina 2 een schitterende plaat
van een zilvergrijze 262C en in de Nederlandse uitvoering de normale 4-deurs sedan met linksboven de allereerste Volvo-telg:
De "Jacob". raar zult u denken! Wellicht hebben de Zweden toevallig hier toch een simpele verklaring voor. Navraag leert ons
dat de specifieke 262C-brochure destijds ook al een soort van collectors item was. Niet alle dealers hadden hiervan een
stapeltje in voorraad en werd dan ook niet zo snel uitgegeven. De Volvo 262C was in principe bestemd voor de Amerikaanse
markt en zou volgens planning in een beperkte oplage worden geproduceerd. De allereerste Amerikaanse brochure was eveneens de
uitklapfolder maar was afwijkend op een aantal punten. De dubbele koplampen en de bekende "sidelights" waren de meest in het
oog springende afwijkingen. Verder werd de Volvo 262C wel opgenomen in de andere "range-folders" In bijvoorbeeld de 240-260
"Full-Line" staat de zilvergrijze versie "full" uitgemeten naast de 264- en 265versie. In 1979 brengt Volvo een nieuwe
brochure lijn uit met op de voorzijde een Volvo 264. Bij elke talenversie staat nu de Volvo 262C meteen op pagina 3 en 4
welke als het ware een uitklapposter is. De zilvergrijze versie, nu met ronde aangepaste kofferklep, gecombineerd met
een lichtgrijze 264 gestationeerd voor een herenhuis. Toch ook hier weer aandacht voor een aantal bijzondere afwijkingen.
De "goldmetalic" versie, welke in 1979 werd geïntroduceerd (zonder zwart vinyl dak), staat afgebeeld over twee pagina's,
in naar ons bekend, alle verschillende uitvoeringen. De brochure wijkt echter wel degelijk af wanneer we naar de
laatste pagina's kijken. Bij de Nordic uitgave staat op de "uitklapper" nogmaals de gouden 262C uitvoering.
Een driekwart vooraanzicht met een extra afbeelding van het beige Bertone interieur. Bij de Duitse, Zwitserse en Oostenrijkse
uitvoering zien we de eerste afwijking en staat op de uitklapper een Volvo 264 GL gecombineerd met de gouden 262C en een
zwart interieur. Deze zelfde foto komt terug in de Franse versie echter nu met het beige interieur. Zo kunnen we nog wel
even doorgaan tot zelfs de Arabische versie waarbij op de laatste pagina's het Engelse Lagerhuis met een "Engelse Bobby"
voor de deur. Uiteraard vind de "doorsnee" liefhebber al deze details overbodig. Je moet echter niet vergeten dat de echte
verzamelaar alles afstruint om bijzondere brochures te verkrijgen. De Amerikaanse brochures zijn eveneens op alle beurzen
bijzonder gewild. Ook in de Amerikaanse uitvoering van de Volvo 240/260-serie is uiteraard ruimte ingeruimd voor de
exclusive 262-serie. Onder het motto "The 262C is the finest from Volvo for the fortunate few who seek the true
spirit of Grand Touring automobiles"- wordt de "goldmetallic" uitvoering aangeprezen als het meest exclusive
stukje handwerk wat er op dat moment te koop is. De kleur wordt zelfs in de brochure betiteld als de "Coronado Gold Metallic".
Eveneens wordt de oorspronkelijke versie , grijsmetallic met zwart linnen dak, verkocht als "de auto gebouwd voor vandaag
en een model wat stand zal houden voor de dag van morgen". Ook al betreft het hierbij een tekening, de zwarte Coupe,
blijft een verhaal apart. Inmiddels schrijven we 1980 en introduceert volvo een brochure waarbij zelfs op de cover geen auto
voorkomt. Wat in hemelsnaam de gedachtengang is geweest is ons niet bekend maar naar mening heeft de verantwoordelijke
de plank volledig misgeslagen. Een landschap, uitgevoerd als artwork, waarin zichtbaar, een "lege" snelweg. Misschien
wou men aangeven dat Volvo het meest geschikte merk was en nog steeds is voor de lange afstand. We zullen het nooit weten.
De Volvo 262C wordt wederom gecombineerd met de normale sedanversie. Beide zijn gefotografeerd voor een schitterend landhuis.
Een lokatie die Volvo later nogmaals zal gebruiken voor de fotografie van de exclusieve verlengde versies. De Engelsen staan
bekend als "anders dan anderen". Het is dan ook niet verwonderlijk dat de Engelse compleet afwijkt van de rest.
Naast een lichtblauwe Volvo 264, staat zelfs de Volvo 262C apart op de cover vermeld. Ook al blijkt de uitklapfoto
hetzelfde als in de overige versies. op de laatste pagina worden alle te leveren modellen afgebeeld waarbij de grijsmetallic
262C nogmaals als kleinere foto staat afgedrukt. Het laatste jaar voor de Volvo 262C staat voor de deur. Volvo heeft in
ieder geval weer gekozen voor een coverafbeelding van de auto. Ook al betreft het hierbij alleen het front. De bekende
"neus" is in ieder geval weer terug op het toneel. De brede bumper heeft plaats gemaakt voor de smalle uitvoering en de
complete frontpartij is gewijzigd. Naast motor- en interieurveranderingen heeft de Volvo intern beslist de Volvo 262C
uit het programma te nemen In de Zweedse brochure wordt de auto zelfs niet meer vernoemd. raar, aangezien de auto nog
steeds in het modellenpakket was opgenomen. Desondanks bleef de 262C in andere landen niet onopgemerkt. In bijvoorbeeld
de Duitse brochure vinden we een rariteit. De lichtblauwe metallic uitvoering van de Volvo 262C wordt als een postzegel
omschreven. Wel komt uit de tekst naar voren dat het om een "Sonderbestelling" betreft. Achterin wordt naar onze mening
de mooiste Volvo 262C nog eenmaal gepresenteerd. Het betreft de 1981-uitvoering in zwart met beige leder interieur.
een soort van "rouwkaart" welke zoveel betekende als het afscheid van een levende legende.
de Volvo 262C is inmiddels zo'n legende geworden. Er is geen tussenweg. Je vind de auto schitterend ofwel
ontzettend lelijk. Wij houden het op het eerste.
Klassieker?
Afgezien van het feit dat menigeen verrast was door de introduktie van de Volvo 262 bleek er achteraf toch een zeer
goede reden voor te zijn. De jaren zeventig waren voor menig autofabrikant droevig te noemen. De Amerikaanse dollar
was flink gedaald en buitenlandse markten, zoals Duitsland en Zweden, hadden het zeer moeilijk om hun paradepaardjes
zoals Mercedes, BMW en Volvo, af te zetten in het land van milkshakes en hamburgers. Mercedes, bleef het ondanks
voor die tijd ontstellend hoge aankoopbedrag, goed doen op de Amerikaanse markt. Het image van de geslaagde
zakenman en zijn Mercedes bleef overeind. Volvo daarentegen, had met meer problemen te kampen. Medio '74 en '75 kampte
Volvo, daarintegen met grote kwaliteitsproblemen. De stakingen binnen het bedrijf en de langdurige onderhandelingen
betreffende lonen en werktijden vonden hun weerslag in de auto waar menigeen trots op was. The "Value for money" car
bleek in die jaren niet zo waardevol te zijn. Volvo had immers veel voorraad. Rijen van 240-modellen stonden
tevergeefs te wachten op hun nieuwe eigenaar. Veel van deze auto's hadden niet die kwaliteit die men van Volvo
gewend was. Roestproblemen, veroorzaakt door een slechte en onnauwkeurige voorbehandeling, zou het merk wel
eens de das om kunnen doen. Schadeclaims vanuit de gehele wereld en vooral de United States brachten het Zweedse
merk in discrediet. Volvo moest met man en macht een einde maken aan haar interne problematiek en alles op alles
zetten om haar "gezicht" niet te verliezen. Vooral op de Amerikaanse markt kon Volvo zich geen problemen veroorloven.
Zoals alle geïmporteerde auto's in Amerika stond Volvo bekend als een duurdere, betrouwbare en veilige auto.
Een auto die vergeleken met Amerikaanse modellen soberder en eenvoudiger -was uitgevoerd maar desondanks de hoge
prijs toch gewild was .In 1956 werd de volvo PV 444 bijvoorbeeld verkocht voor $ 1.995,--. Als je je bedenkt dat
je destijds voor dat zelfde geld ook een zes-cylinder Ford Fairlane kon aanschaffen zou je denken dat de keuze niet
moeilijk kon zijn. De Amazon werd geprijsd voor $ 2.795,--. Ongeveer $ 100,-- meer dan een Ford Galaxie met een V8-motor!
Wanner je dit leest zou je denken hou het in hemelsnaam mogelijk was dat Volvo enigzins voet aan de grond heeft
gekregen in Amerika. De grote kracht zat echter in de kwaliteit, veiligheid en betrouwbaarheid. Volvo was het enige
merk waarbij de teller verder ging dan 100.000! Een Volvo werd dan ook voor menigeen een soort van "image-car".
Wanneer je als Amerikaan een Volvo reed, had je het toch gemaakt in het leven en getuigde het in ieder geval
van goede smaak. Eind jaren zestig introduceerde Volvo de 164-serie. Een luxueuze gezinsauto met een standaard geleverde
zes-cylinder lijnmotor. De auto werd in Amerika geleverd voor zo'n slordige $ 3.995,--. De opvolger van de 140/ 164-serie
werd de inmiddels legendarische 240/260-serie. Bij de produktie van die modellen realiseerde Volvo zich dat er binnen
korte termijn een soort van topversie moest komen. Veel Volvoliefhebbers vonden de 240/260-serie niet meer dan een upgrade
van de oudere 140/160-serie en het prijskaartje loog er ook niet om.
In Amerika moest men bijvoorbeeld $ 6.295,-- neer tellen voor een Volvo 242.
De upgrade van de "Value for money car" dacht men te vinden in een afwijkende versie gebaseerd op de Volvo 260 serie.
Zo werd uiteindelijk de 262C Bertone geboren. Een auto die hoofdzakelijk bedoeld was voor de Amerikaanse markt en die het
merk Volvo een nog exclusiever image moest geven. Een geslaagd project aangezien in Amerika de meeste modellen zijn verkocht.
Ondanks zijn hoge prijs van $ 14.700,-- (de helft meer dan een Caddilac Coupe de Ville of een Lincoln Coupe),
bleek de auto een succes! Ongeveer 5000 stuks vonden hun weg naar Amerika. De overige 1622 werden elders over de wereld
verkocht. Dat de Volvo 262C een klassieker is mag duidelijk zijn. Een auto met zo een laag produktieaantal verdient immers
een ereplaats in de Volvo gallerij.
Miniaturen.
Zoals met de produktieaantellen van de auto is het eveneens schaars gesteld met de beschikbare miniaturen.
Naar onze gegevens is de Volvo 262C als miniatuur maar door enkele firma's gemaakt. Een van de meest bekende is waarschijnlijk
de bouwkit van het merk ESDO welke inmiddels moeilijk danwel niet meer te verkrijgen is. Zowel de mal van de 262C alsmede
de Volvo 780, die men in het programma had, blijken vernietigd te zijn. Jammer, maar voor de verzamelaars in ieder geval
een teken om goed op te letten.
De laatste "zwerven" hier en daar nog rond en zijn zodoende misschien nog voor een leuke prijs te koop.
Het merendeel van de modellen zijn vrij kostbaar en vooral wanneer de bouwkits inelkaar zijn gezet en afgebouwd. Een van de eerste
262C modellen werd gepresenteerd door R&M Models uit Nederland. Een vrij "grove" vorm van de ranke Coupe.
Ook al was de afwerking niet zoals je noemt perfect, inmiddels is ook dit model een collectors item geworden
De Volvo 262C van R&M Models was schaal 1:43 en was puur handwerk. De auto was kompleet te koop en als kit.
Inmiddels was de Volvo 262C ook in een 1:87 schaal te koop. Het model was verkrijgbaar in grijsmetallic zonder zwart dak en
werd uitgebracht door de fa. Impy. Maar onze gegevens is het model lange tijd verkrijgbaar geweest bij de diverse Hema winkels en op
dit moment zeer schaars. Menigeen heeft het model geperfectioneerd en het zwarte dak alsnog aangebracht.
Voor de liefhebbers; het model was uitgerust met een trekhaak. Een optie welke we voor het 1:1 model liever niet zien aangebracht.
Enige jaren geleden bracht de firma Focus uit rosmalen eveneens een model op de markt. Deze Volvo 262C behoort tot de kleinste
van de kleinsten. Het model is uit kunsthars gemaakt en geheel in kleur afgewerkt. Schrik niet van de prijs want het modelletje
(brdragen van FL. 200,-- zijn vrij normaal). Niet verwonderlijk want de uren om het model zo perfect te maken zullen aardig oplopen.
Dat geldt eveneens voor de afgebouwde versie van de ESD-kits. Een bedrag van ongeveer FL. 225,-- tot meer is heel normaal en
soms wordt door de "bouwer" een extra bedrag in rekening gebracht voor een speciaal gewenste kleur.
Wat modellen betreft houd het wat de Volvo 262C betreft hiermee op.
Misschien een idee voor de firma Robeddie om over enige tijd de 262-range uit te brengen in de destijds geleverde kleuren.
text uit SWEDISH CLASSIC april 1995 Paul van Vugt
foto's Bertone-Turin-Italy en Volvo Car Corporation en Paul van Vugt.
Go To Top of Page